De Bangla kinderen zonder ‘thuis’
Er zijn veel misverstanden rondom het begrip “weeshuis”. Volgens het Orphans rapport, opgesteld door Unicef, heeft wereldwijd maar liefst 90% van de zogenoemde weeskinderen nog één levende ouder. Toch worden deze kinderen vaak gelabeld als ‘wees’, omdat de overgebleven ouder vaak niet in staat is om het kind of de kinderen (financieel) te onderhouden.
Helaas komt deze situatie veelvuldig voor in Bangladesh. In één van de armste Aziatische landen, is het leven voor de meeste Bengalen zwaar. Ouders werken hard en maken lange werkdagen om met het gezin rond te komen. Maar als één van hen wegvalt is dit als alleenstaande ouder vaak een onbegonnen taak. Sterker nog, het is al lastig om voor jezelf te zorgen als single. (Her)trouwen is dus de beste optie om te overleven.
Wat met hertrouwen veelvuldig gebeurt, en wat voor mij werkelijk waar onbegrijpelijk is, is dat de kinderen van het voorgaande huwelijk niet gewenst zijn bij de nieuwe echtgenoot of echtgenote. De nieuwe partner wil in feite een “eigen gezin” met “eigen kinderen”. Dit betekent dat de kinderen van het voorgaande gezin op staat worden gezet. Nu kun je je afvragen ‘wat is erger? Geen ouders? Of opzij gezet worden door je overgebleven ouder?’
Ook komt het voor dat ouders (of een alleenstaande ouder) wel voor de kinderen willen zorgen, maar hier niet toe in staat zijn door een slecht betaalde baan. Deze kinderen komen vaak ook in een “weeshuis” terecht, omdat de ouders denken dat ze daar beter af zijn.
Ontmoeting met de Dutch-Bangla familie
In Bangladesh had ik het genoegen om Joke te ontmoeten. Deze bijzondere Nederlandse dame is al ruim tien jaar verantwoordelijk voor het staande houden van twee opvanghuizen. Een meisjes- en een jongensopvanghuis. Joke noemt haar kinderen en de begeleiders de Dutch-Bangla familie.
Het doel van de Dutch-Bangla familie is het verbeteren van de leefomstandigheden van kinderen en vrouwen in Bangladesh. Dit betekent voorzien in eerste levensbehoeften als onderwijs, medische voorzieningen, voeding en mogelijk onderdak.
Na mijn ontmoeting met Joke in de chaotische hoofdstad Dhaka mocht ik de volgende dag met haar mee naar het meisjeshuis. Na een rit met een Riksja, CNG (of zoals wij hem kennen de tuk tuk), een boottocht en nog een laatste hobbelende Riksja rit, arriveerden we twee uur later in een vredige buitenwijk van Dhaka. Daar werden we enthousiast onthaald door zeventien vrolijke en giebelende meiden. Die duidelijk blij waren om hun “Dutch mam” Joke weer te zien.
De bruiloft
Er hing een positief gespannen sfeer in het meidenhuis, omdat de volgende dag de tweedaagse trouwceremonie zou beginnen van een begeleider van het jongenshuis. De meiden waren druk bezig met de laatste voorbereidingen zoals de laatste aanpassingen aan de feestkleding, lastminute inkoopjes (waaronder mijn Sari) en werden er dansjes gerepeteerd.
De eerste dag van de trouwceremonie was al helemaal een vrolijk en chaotisch gebeuren. Alle meiden waren in de weer met hun gedoneerde jurkjes, make up, haar en natuurlijk het versieren van hun handen met henna. Toen iedereen er piekfijn uitzag zijn we hand in hand naar het jongenshuis gelopen, waar het grote energieke dansfeest werd gehouden.
Tussen alle feestelijke Hindi en Bangla nummers door werd soms het Spaanse nummer “Shaky Shaky” van Daddy Yankee gedraaid, op dit nummer gingen de kids, en voornamelijk de jongens, helemaal los op de dansvloer. Hoe ze aan dit Zuid-Amerikaanse nummer zijn gekomen is mij een raadsel. Het was in ieder geval prachtig om dit tafereel mee te maken.
Na de kleurrijke bruiloft was de rust in de huizen wedergekeerd. Joke is kort na de bruiloft teruggegaan naar het drukke centrum van Dhaka. Ik mocht nog een aantal dagen blijven in het meidenhuis. Als een vriendinnetje van de meiden deden we leuke dingen op hun vrije momenten, tussen school en het studeren door. Zo hebben we samen geknutseld, in de tuin spelletjes gespeeld waaronder badminton en zoals meiden dat graag doen hebben we vaak gezellig zitten klessebessen.
Waarom de Dutch-Bangla familie toppers zijn
Dankzij mijn verblijf in het meidenhuis en de koffie bezoekjes bij het jongenshuis, kreeg ik de gelegenheid om deze bijzondere organisatie op een authentieke manier te observeren. Ik kan alleen maar zeggen dat ik veel bewondering heb voor het werk wat Joke en de begeleiders neerzetten. Uiteraard waren er een aantal positieve punten die voor mij extra opvielen.
Prioriteit familiebanden
De Dutch-Bangla familie neem niet klakkeloos kinderen aan. Er wordt eerst kritisch gekeken of het kind binnen de familie opgenomen kan worden. Door bijvoorbeeld steun te bieden aan de ouder(s) of door de zorg over te laten nemen door een oom, tante of oudere broer/zus. Voor de kinderen waarvoor het opvanghuis de enige optie is, wordt er tijdens hun verblijf contact met (overgebleven) familieleden gestimuleerd.
Vaste begeleiders
In beide huizen werken en wonen vaste begeleiders die de zorg dragen voor de kinderen. Het kleine lokale begeleidersteam van de Dutch-Bangla familie zijn ontzettend warme mensen die zich opstellen als een grote broer/zus, vader- of moederfiguur.
Geen toeristen
Het is niet gebruikelijk of vanzelfsprekerd dat er toeristen over de vloer komen bij de opvanghuizen. Soms, met een beetje mazzel en na een ontmoeting met Joke, neemt ze je mee naar de opvanghuizen (onder haar toezicht). Joke wilt de opvanghuizen niet commercieel misbruiken. De Dutch-Bangla familie is ook niet afhankelijk van (betalende) vrijwilligers van buitenaf.
Geen strijkstok
Met bewondering heb ik gezien hoe bescheiden de begeleiders leven. Voor de rest heeft niemand een salaris en wordt alles op vrijwilligersbasis georganiseerd. Elke cent wordt weloverwogen besteed.
Geloof en begrip
Elke avond voor het eten zitten de meiden een uurtje samen om verschillende versjes uit zowel de Bijbel als de Koran voor te dragen en gelovige liedjes te zingen. Door een open houding en het delen van kennis over de verschillende geloven probeer de Dutch-Bangla familie tolerantie en wederzijds begrip te stimuleren.
Liefde
Het belangrijkste is het zuster- en broederschap dat heerst binnen de huizen. De Dutch-Bangla familie steunt elkaar, moedigt elkaar aan en past op elkaar.
Zoals een liefdevolle familie.
Voor een kleine day-to-day update volg mij op: https://www.polarsteps.com/SimbaKubwa